Перевод миниатюры И. Васильева Поздний мухомор с русского на чувашский язык.

Кая юлнă шăна кăмпи Хура кĕркунне. Таврара шăплăх хуçаланать. Тĕксĕм те ăмăр пĕлĕтрен «манна кĕрпи» тăкăнать. Юр пĕрчисем ытла та пĕчĕк пулнăран çĕрекен çулçăсен ăшшине чăтаймасăр, çĕр пичĕ патне çитичченех, сывлăшрах ирĕлсе каяççĕ.
Хурăнлăхри хăмăрланса хуралма пуçланă çулçăсемпе витĕннĕ уçланкăра тин кăна çут тĕнчене килнĕ шăна кăмпи пĕчченех саркаланса ларать. Пиçме çеç пуçланă чие çырли тĕслĕ шĕлепки хĕррисене шурă пăнчăсемпе тĕрлесе илемлетнĕ. Чĕркуççирен аяларах чĕнтĕр янă кĕске йĕмми айĕнчен яштак та илĕртÿллĕ ури курăнать. Кая юлнă ытарайми илемлĕ кăмпа акатуйран çывăрса юлнă вĕçкĕн каччăна аса илтернĕрен эпĕ ăна хĕрхеннипе чăтаймарăм: «Мĕскĕн! Камăн киленмелле ĕнтĕ санăн илемÿ çине пăхса?! Хĕлле çывăхрах вĕт, пĕлĕтрен кĕрпе çăвать», - терĕм те кăмпана таптаса ватма урана çĕклерĕм. Анчах та мана темĕскер тытса чарчĕ, урана каялла илтерчĕ…
Шăна кăмпи çине пăхса тăтăм- тăтăм та хамăн васкаса туса хума пултарнă вырăнсăр ĕçĕмрен вăтанса, намăсланса кайрăм. Тен, çак уçланкă витĕр сунарçă иртсе кайĕ… Тен, ывăннă вăрман касакан çывăхри тунката çине канма ларĕ… Тен, вĕсем те кăмпан ытарайми илемĕ ҫине пӑхса савӑнĕҫ, киленĕҫ. Ӑна акатуйран çывăрса юлнă пулин те хӑй ҫине тӑрӑххӑн пӑхса тӑракан каҫӑр каччăпа танлаштарса йăл! кулĕç! Йăл кулĕç те хăйсен пурнăçĕнчи телейлĕ самантсене аса илĕç…
Чун-чĕрере ҫутӑ та ырӑ ĕмĕт-туйӑмсемпе пурӑнма пулӑшать пире илеме курма пĕлни. Ҫиме юрӑхсӑр япаласене таптаса, ватса, ҫĕмĕрсе пĕтерме чĕнекен суккӑр шухӑшсене вӑхӑтра тытса чарса пӑчлантарма панӑ та ĕнтĕ Ҫынна илемлĕх туйӑмне!
И. Васильев ҫырнине
чӑвашла Л. Басова куҫарнӑ
Поздний мухомор
При полном безветрии с глухого неба сыплется «манка». Снежинки настолько маленькие, что тают, не долетая до земли, от тепла, излучаемого прелой листвой.
В березняке, на полянке, устланной бурыми листьями, красуется яркий молодой мухомор. Шляпа у мухомора цвета ранней вишни, с белыми крапинками по полям. Ножка матовая, стройная, с нежной манжеткой повыше колена. Красивый поздний гриб был так похож на нарядного парня-гуляку, проспавшего ярмарку, что я сожалеючи сказал: «Бедняга! Ну кому восхищаться твоей красой?! Зима ведь, с неба сыплется!» И занёс было ногу, чтобы растоптать, но что-то удержало меня.
Постоял над мухомором и устыдился своего бессмысленного побуждения. А вдруг усталый охотник мимо пройдёт… Может, дровосек, зажмурившись, присядет покурить. Увидят – подивятся, а придёт сравнение с парнем, который после ярмарки покрасоваться на улицу вышел, - улыбнутся светло и что-то приятное из своей жизни вспомнят.
Чувство красоты на то и дано человеку, чтобы жили в душе светлые желания. Не будь этого, одолела бы слепая страсть растоптать всё, чего нельзя в рот положить.
И. Васильев